ΟΙ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΜΟΥ ΑΠΟ ΜΙΑ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Οι μαθητές και οι μαθήτριες του Γυμνασίου Λουτρακίου παρακολούθησαν την Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2015, στο Αλεξάνδρειο Συνεδριακό κέντρο Λουτρακίου την θεατρική παράσταση «Παραμύθι χωρίς όνομα», ένα δραματοποιημένο μυθιστόρημα της Πηνελόπη Δέλτα σε σκηνοθεσία της Γιούλης Ηλιοπούλου.
Λίγα λόγια για την παράσταση.
Την μακρινή χώρα του παραμυθιού «Μοιρολατρία», την κυβερνά ο βασιλιάς «Αστόχαστος» που δεν τον ενδιαφέρει τίποτα άλλο παρά μόνο οι διασκεδάσεις και η πολυτελής ζωή. Είναι παντρεμένος και έχει και τρία παιδιά. Έχει όμως και μια Αυλή, από «Πανούργους» που κλέβουν ασύστολα το θησαυροφυλάκιο του.
Ο λαός του υποφέρει, αλλά ταυτόχρονα επιδεικνύει και υπερβολική... πονοψυχία: «Αφήνουμε ελεύθερο όποιον πιάνουμε να κλέβει γιατί σκεφτόμαστε ότι οι άλλοι έκαναν χειρότερα», παραδέχονται φροντίζοντας μόνο για την προσωπική τους ευημερία. Ο τόπος οδηγείται σε μαρασμό.
Ο γιος του Βασιλιά ο «Συνετός ο Β’», είναι ένα οξυδερκές κι απογοητευμένο βασιλόπουλο που θέλει, μετά απ' όλα αυτά, να φύγει με την μια αδελφή του την «Ειρήνη» στο εξωτερικό! Αποφάσισε όμως τελικά να το σκάσει κρυφά μόνος του και να προσπαθήσει να σώσει το βασίλειο του..
Στην διαδρομή γνώρισε τις γυναίκες που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ζωή του, την «Γνώση» και τη «Φρόνηση». Αυτές τον συμβούλεψαν για το πώς θα μπορούσε να βοηθήσει το λαό του. Ο νεαρός ακολουθώντας τις συμβουλές τους, κατάφερε, μετά από ένα αγώνα που αποδείχτηκε εξαιρετικά δύσκολος, να αποτρέψει τον θείο του από την προσπάθεια του να κατακτήσει το βασίλειο του.
Το μυθιστόρημα μοιάζει να έχει γραφτεί στην σύγχρονη Ελλάδα όπου συμβαίνουν παρόμοια γεγονότα. Κι όμως το μυθιστόρημα αυτό γράφτηκε πριν από 105 χρόνια ακριβώς. Ήταν το 1910 όταν πρωτοεκδόθηκε το «Παραμύθι χωρίς όνομα» της Πηνελόπης Δέλτα, που δεν έζησε καν τα περιπετειώδη κεφάλαια της πρόσφατης Ιστορίας μας: γεννημένη το 1874, αυτοκτόνησε στις 2 Μαΐου του 1941, τη μέρα που μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα. Το αριστούργημά της πέρασε, όμως, στη νεότερη καλλιτεχνική μας ιστορία, κυρίως χάρη σε μια παράσταση του 1959. Τότε το «Νέο Θέατρο» του Βασίλη Διαμαντόπουλου είχε ανεβάσει το «Παραμύθι χωρίς όνομα» στην ελεύθερη διασκευή για ενηλίκους του Ιάκωβου Καμπανέλλη, με μουσική του Μάνου Χατζιδάκι.
Το τόσο επίκαιρο, αλληγορικό περιεχόμενο, με τα επίκαιρα μηνύματα του αλλά και η ξεχωριστή πορεία του ίδιου του έργου μέσα στα χρόνια πολλαπλασιάζουν προφανώς τις ευθύνες όποιων καταπιάστηκαν σήμερα με το «Παραμύθι χωρίς όνομα».
Η γνώση και η φρόνηση αλλάζουν τη ζωή σε μια χώρα γεμάτη κλέφτες, τεμπέληδες και ζητιάνους.
Αυτοί ήταν και οι λόγοι που το σχολείο μας επέλεξε την παράσταση αυτή, για να παρακολουθήσουμε και να πάρουμε τα μηνύματα που αναφέραμε.
Οι ηθοποιοί της παιδικής σκηνής της Γιούλης Ηλιοπούλου έπαιξαν υπέροχα. Η παράσταση ήταν εκπληκτική, με γρήγορους ρυθμούς που δεν σε άφηναν στιγμή να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από την σκηνή. Στο τέλος τα μηνύματα που μας έμειναν μας άφησαν να αναρωτιόμαστε ότι τελικά η ιστορία επαναλαμβάνεται συνεχώς.
Η αξία της υπερηφάνειας σε συνδυασμό με την εργατικότητα και την τιμιότητα μπορεί να σώσει μια χώρα που βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής.
Χριστιάννα Τυφτικίδη, μαθήτρια του Α’5
Την περασμένη Παρασκευή είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω με το σχολείο μου μία υπέροχη θεατρική παράσταση, με τίτλο "Παραμύθι χωρίς Όνομα".Είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα.
Όσον αφορά την παράσταση, οι ηθοποιοί είχαν εξαιρετική ερμηνεία, που φάνηκε απ'την αρχή του έργου.Τα σκηνικά ήταν εντυπωσιακά και σου έδιναν την εντύπωση πως βρίσκεσαι συνεχώς μέσα στον κόσμο της ιστορίας. Επίσης,κατά τη διάρκεια της παράστασης υπήρχε έντονο το μουσικό στοιχείο, ενώ δεν έλειψαν και χορευτικά, τα οποία κέντριζαν το ενδιαφέρον του θεατή.
Βέβαια, εκτός από τον ψυχαγωγικό του χαρακτήρα, το έργο είχε και διδακτικό χαρακτήρα, που ήταν εμφανής στα μηνύματα που περνούσε.Βασικό ηθικό δίδαγμα ήταν ότι η τεμπελιά, η οκνηρία και η συνεχής διάθεση για καλοπέραση οδηγούν στην καταστροφή.Επιπροσθέτως, η παράσταση δίδασκε ότι η δουλειά δεν αποσκοπεί στην χρηματική ικανοποίηση, αλλά στο κοινό όφελος της κοινωνίας. Με άλλα λόγια, η συλλογική εργασία οδηγεί στο καλό όλων και πάει την πατρίδα μπροστά. Παράλληλα, υπήρχαν και μηνύματα φιλοπατρίας, που φαίνονται προς το τέλος του έργου, όταν οι πολίτες δίνουν αγώνα για να απελευθερωθεί ο τόπος τους.
Γενικά, μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι παρ'όλο που το παραμύθι αυτό γράφτηκε πριν από πολλά χρόνια, έχει εξαιρετικά επίκαιρο χαρακτήρα και μήνυμα. Θα μπορούσα να ταυτίσω την χώρα των Μοιρολάτρων με την σημερινή Ελλάδα, αφού η χώρα μας αντιμετωπίζει παρόμοιο οικονομικό Γολγοθά με το βασίλειο εκείνο.Δυστυχώς όμως η Φρόνηση και η Γνώση δεν ζουν ανάμεσά μας κι έτσι δεν έχουμε συνηδειτοποιήσει ότι χωρίς αγώνα δεν θα υπάρξει αποτέλεσμα στο πρόβλημά μας.
Σε γενικές γραμμές, ενθουσιάστηκα πολύ απ'αυτή την παράσταση κι εύχομαι να υπάρξει ξανά η ευκαιρία στο μέλλον να παρακολουθήσω με το σχολείο μου τόσο αξιόλογες παραστάσεις.
Χρήστος Μποβολής Β3
Το «Παραμύθι χωρίς όνομα» είναι ένα έντεχνο, διαχρονικό παραμύθι, όπου η πατρίδα και τα δεινά της, μεταφέρονται με έναν κατανοητό και μαγικό τρόπο. Πρόκειται για ένα πολιτικό παραμύθι και την ιστορία μιας παραμυθένιας πατρίδας που θα μπορούσαμε να την παρομοιάσουμε με την Ελλάδα.
Η θεατρική παράσταση που παρακολουθήσαμε είχε μία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα πλοκή, αλλά συγχρόνως μας δίδαξε με έμμεσο τρόπο, για τις αξίες της εργασίας, της δικαιοσύνης, της προσπάθειας, της ανδρείας και της συλλογικότητας.
Διδαχθήκαμε αξίες οι οποίες είναι παντοτινά επίκαιρες όπως είναι η προκοπή, η εθνική περηφάνια και η μόρφωση σε αντίθεση με την τεμπελιά, την αδικία, την παραίτηση, τη δειλία και τον ατομισμό. Το περιεχόμενο ήταν ηθικό και με διδακτικό τόνο.
Τα συναισθήματα μας ήταν ανάμεικτα και αμήχανα καθώς στις μέρες μας, αρκετοί Έλληνες είναι αντιμέτωποι με οικονομικά δεινά, προβλήματα ταπείνωσης, ανεργίας και επιβίωσης. Είναι αντιμέτωποι μ' αυτή την ελπίδα που δεν διαψεύδεται και με την αρετή που ξαναχτίζει τον κόσμο, χωρίς καθόλου μαγικά ξόρκια, αλλά χάρη στην πολύ σκληρή δουλειά, πίστη, ενότητα για το κοινό καλό και όφελος της πατρίδας μας.
Η συγγραφέας Πηνελόπη Δέλτα έχει προβλέψει ακόμα και για τη σωστή εκμετάλλευση της φύσης, έχει σκεφτεί ακόμα και τους φυλακισμένους να ξανακάνει ανθρώπους μέσα από σκληρή δουλειά. Ο κεντρικός ήρωας του έργου, το βασιλόπουλο, είναι τόσο ταπεινό, εργατικό και ενάρετο που κατορθώνει να εμπνεύσει πίστη και εμπιστοσύνη στον λαό του, ο οποίος εξεγείρεται σαν ένας άνθρωπος και πολεμώντας με θάρρος και ενθουσιασμό, κατατροπώνει τον εισβολέα..