Μια αξέχαστη εμπειρία στο ειδικό σχολείο/ Επίσκεψη στο ειδικό σχολείο Ισθμίων/ Δράσεις μαθητών μας με μαθητές από το ειδικό σχολείο Ισθμίων
Το σχολείο μας με μεγάλη χαρά συμμετείχε σε διάφορες δράσεις του ειδικού σχολείου στα Ίσθμια με αφορμή την ημέρα που είναι αφιερωμένη στα άτομα με αναπηρία στις 3/12/22. Η επίσκεψη πραγματοποιήθηκε στις 5/12, ημέρα Δευτέρα με συμμετοχή δεκαεπτά μαθητών από το σχολείο μας, επιλεγμένα από τον διευθυντή από όλες τις τάξεις, Α΄,Β΄,Γ΄ γυμνασίου.
Πριν από την επίσκεψή μας την οποία οι μαθητές την περίμεναν με ενθουσιασμό είχαν φτιάξει μια φιγούρα δασκάλας την οποία θα χρησιμοποιούσαν σε ένα από τα δρώμενα και συγκεκριμένα σε παράσταση για το θέατρο Σκιών. Ήταν μια εργασία που την είχαν αναλάβει οι μαθήτριες της Γ΄ Γυμνασίου, Λαμπαδάρη Βασιλική και Κωνσταντίνα Αθανασακοπουλου Μια εργασία που καλλιέργησε τη δημιουργικότητα και τη φαντασία των μαθητών. Η κατασκευή έγινε υπό την καθοδήγηση του καθηγητή των εικαστικών κ. Παππά Αλέξανδρο. Το πρόγραμμα των δράσεων περιελάμβανε αρχικά την παρακολούθηση παράστασης θεάτρου Σκιών. Αυτή πραγματοποιήθηκε με τη συνεργασία στους ρόλους και τυχαία επιλογή ενός μαθητή από τα παρευρισκόμενα σχολεία με συντονιστές υπεύθυνους καθηγητές του ειδικού σχολείου. Κάθε σχολείο είχε αναλάβει την κατασκευή μιας συγκεκριμένης φιγούρας.
Το μήνυμα της παράστασης ήταν ότι «Οι λέξεις πληγώνουν». Με τρόπο ευχάριστο και κυρίως μεταδοτικό τα παιδιά ενημερώθηκαν για τη χρήση σωστής ορολογίας όταν απευθύνονται σε άτομα με αναπηρία ή όταν μιλάνε γι΄αυτά. Η επιλογή των λέξεων έχει μεγάλη σημασία στην ψυχολογία του ατόμου. Αυτό συνειδητοποίησαν όλοι οι μαθητές που παρακολούθησαν ή έπαιξαν ρόλους. Ειπώθηκε ότι δεν προτιμάμε τη λέξη καροτσάκι αλλά αναπηρικό αμαξίδιο ή τροχοκάθισμα. Δε λέμε κωφάλαλος αλλά κωφός ή άτομο με κώφωση γιατί όπως μας εξήγησαν τα άτομα αυτά έχουν την ικανότητα να μιλούν με τη νοηματική γλώσσα αλλά μόνο δεν έχουν την ικανότητα να ακούνε. Επίσης, τόνισαν ότι χρησιμοποιούμε την έκφραση άνθρωπος με τύφλωση όχι τυφλός αναλογικά με τη φράση άνθρωπος με ψυχική ασθένεια και όχι τρελός. Τελικά όλοι είμαστε άνθρωποι.
Στη συνέχεια οι μαθητές των σχολείων χωρίστηκαν σε ανάμεικτες ομάδες περίπου των 10 ατόμων και με τη συμβολή των καθηγητών του ειδικού σχολείου κατάφεραν να μάθουν και να επικοινωνούν το τραγούδι «Ο λόγος μου» στη νοηματική γλώσσα. Μετά συγκεντρώθηκαν σε έναν κύκλο και παρουσίασαν όλοι μαζί το τραγούδι που ταυτόχρονα ακουγόταν η μουσική με τα λόγια. Το σημαντικό ήταν ότι οι μαθητές συναναστράφηκαν με μαθητές του ειδικού σχολείου, συνεργάστηκαν, χόρεψαν, έπαιξαν και έφαγαν μαζί σε ένα κλίμα ευχάριστο, φιλικό και ανθρώπινο.
Η αποτίμηση που έγινε από τους μαθητές μας με την επιστροφή τους στο σχολείο δείχνει πόσο σημαντικές είναι τέτοιες δράσεις για τα παιδιά, πόσο επηρεάζουν και διαμορφώνουν θετικά τις προσωπικότητες τους οι βιωματικές διδακτικές εμπειρίες εντός ή εκτός σχολικού τους χώρου. Μερικά ενδεικτικά σχόλια και σκέψεις των μαθητών όπως τα συμπλήρωσαν οι ίδιοι είναι:
« Είδαμε και γνωρίσαμε τα παιδιά στο ΕΕΕΚ και καταλάβαμε ότι δε διαφέρουν από εμάς. Μοναδική εμπειρία που δε μας δίνεται κάθε μέρα η ευκαιρία να τη ζήσουμε»,
«Το σχολείο που πήγαμε ήταν παιδάκια με ειδικές ικανότητες που μας έδειξαν πολλά πράγματα. Τραγουδήσαμε, χωριστήκαμε σε ομάδες για να μάθουμε ένα τραγούδι»,
«Αυτό το σχολείο μου έδωσε πολλά μηνύματα όπως να μην τα κοροϊδεύουμε να τα λέμε με το σωστό όνομά τους»,
«Είδα από κοντά το μελλοντικό μου επάγγελμα. Όλοι είμαστε ίδιοι, είτε είμαστε άτομα με αναπηρία είτε χωρίς. Αξέχαστη εμπειρία»,
«Στο σχολείο που πήγαμε είδαμε πολλά παιδιά με ειδικές ικανότητες που μας έδειξαν πως αν και διαφέρουν λίγο από εμάς κάνουν και αυτοί πάρα πολύ ωραία πράγματα».
Όλα μας ζήτησαν, απαίτησαν χαρακτηριστικά με τον δικό τους τρόπο να ξαναπάμε επίσκεψη στο συγκεκριμένο σχολείο.
Το συμπέρασμα λοιπόν από τα παραπάνω είναι ένα μάθημα προς εμάς τους μεγάλους, γονείς και καθηγητές από τα ίδια τα παιδιά μας γιατί τελικά όπως αποδεικνύεται τα παιδιά μας είναι σοφά και μας διδάσκουν χωρίς να το καταλάβουν. Αυτό το οποίο μας λένεείναι ότι κανείς δε γεννιέται ρατσιστής ή εγωιστής, ότι τα παιδιά δεν κρύβουν στην ψυχούλα τους αρνητικά συναισθήματα αλλά το κοινωνικό περιβάλλον το οποίο διαμορφώνουμε εμείς οι μεγάλοι δημιουργούν τέτοιες αντικοινωνικές συμπεριφορές. Εμείς και η κοινωνία των μεγάλων γινόμαστε κακές επιρροές για τις επόμενες γενιές. Ας σταματήσουμε λοιπόν να είμαστε εμείς φορείς για συμπεριφορές και λέξεις που πληγώνουν και ας γίνουμε ο δρόμος που θα συντηρήσει και θα πολλαπλασιάσει το φως που υπάρχει ήδη στις ψυχές των παιδιών μας.
Υπεύθυνοι συνοδοί καθηγητές: κ. Βεζονιαράκης Δημήτρης (Διευθ/ντής Γυμνα
Ευχαριστούμε θερμά τις Κόντη Αλεξία Κοινωνικό Λειτουργού και Μαριγούλασίου Λουτρακίου, ΠΕ86), κ. Παπουτσή Βασιλική ( ΠΕ 02)
Στραβοδήμου Διευθύντρια του ΕΕΕΚ και που μας φιλοξένησαν στον χώρο τους.